İnsan’ ın mayası sevgi ile yoğrulmuştur. Sevgi Allah’tan gelir, içindeki ruh’tur, öz’dür, iyiliktir, hoşluktur, hoşgörüdür, özveridir, fedakârlıktır, merhamettir, paylaşmaktır, yardımlaşmaktır, düşeni kaldırmak, üzüleni teselli etmek, destek olmaktır. Bütün bunlar mayamızda mevcuttur. Yüce Yaratanın içimize üflediği nefes’tir, ruh’tur, içimizdeki Tanrı Parçacığıdır. Bu parçayı tanıyan, bilen öğrenen ve kendine pusula edinen İYİDİR, kurtuluşa ermiştir.
E peki kötülük nereden çıkıyor, oda şeytandandır, nefsin dizginlenmemiş halindendir, Nefis bizim en temel ihtiyaçlarımızı karşılamak için vardır. Yemek, İçmek, korunmak, barınmak, zevk, şehvet, üremek, çoğalmak gibi ihtiyaçların karşılanması, için vardır. Bir nevi içimizdeki hayvani taraftır. Bu taraf azdığında, Şeytanı dost tuttuğunda, aç gözlük, doymazlık, hırs, kibir, nefret, haset, zalimlik, bencillik, öfke gibi kötü yanların artması ve davranışlarına yansıması ile insan KÖTÜ olur. Pusula, dizginleri eline geçiren nefsindir, nefsini pusula edinen kendini ateşe atmıştır. Kayıplardadır.
Sözün özü :
İyi ol, sende kazan, çevrende.
Kötülükten kimsenin bir kazancı olmaz,
O kötülüğü yapanın bile…
Mustafa Murat Güngör
26.03.2024
